Önder Arslan [email protected]

Varlık ile yokluk arasına sıkışmış bir adam...

Varlık ile yokluk arasına sıkışmış bir adam;

Varlığını öteliyor, varlığı öteliyor;
gücü yetmiyor, yokluğun içinde kaybolmaya…
ruhunu satsa, köle pazarında, kapitalist bir kavram “ağa” talip olur, anarşist ruhuna.
İlk ağasının kendini sahiplenme duygusuna başkaldırır, sessizce.
Düşüncesinde yerle bir olur, tüm standartlar…
hayat akar gider, tüm kızıllığı ile…
kaçırdığı hiçbir şey olmadığını kanıksar.

Aslında dünyanın gerçek sahiplerinin, sahiplenme duygusundan yoksun kişilerin olduğunu bilir.

Kendi içinde çelişkili cümleler yığılır, yolluk niyetine ellerinden.

Dedi ya, hayat akar gider…
bırakmaz tek bir cümleyi, hayatın akağına.
Varlığını öteler içine içine…
Derinliği kör kuyu, kör kuyudan zıplar durur heceler…
ellerine akın eder, kurallı kuralsız imgelere bürünür, akar ki… ığıl ığıl akışta bir uğultu ki…

Ateşi tutar ellerinde, düşürmez;
düştüğü yeri yaksın istemez.
Düştüğü yerin kirini pasını çeker içine, çölde sünger misali serabına serabına…

kirle yunmaktır süngerin oyunu.

Ve adam yoktur aslında…

Yoklukla sevişir, yokluklar katar yokluğuna.

Ve adam vardır aslında…

Varlığı ile sevişir, sevişmeye çalışır, varlığındaki yokluklar yakar canını.
“sen benim ruhumu hiç öpmedin ki” diyen yanındaki kadın,
“sen benim tenime hiç dokunmadın ki” diyen uzağındaki kadın,
… içindeki yokluğunu büyütür adamın…

var-yok ile başlatır oyunu;
Ve insanın elindeki tüm kavramları, oyuncakları sayar adam;
seyreder oynanan oyunu…

Spotların yaşam sahnesine vuran şatafat dolu parlaklığından,
varlığının gözükmediğinin farkındadır iç denizinde vurgunlar yiyen adam…

Özlemine acı katar da yudumlar;

Acısı, yakınındaki uzağı,
Özlemi, uzaklardaki yakınıdır adamın.