Önder Arslan [email protected]

Sarm’aşık...

Bir sarmaşık, bir ipe dolanmıştı. Yükseliyordu. Yükseldikçe değişen sadece panoramaydı. Aşk, serseri bir seyyahtı.

İp değişmiyordu. İp değişmezdi. Bir değişmezin etrafında dolanıp duruyordu sarmaşık. Sanki inerken çıkıyor, çıkarken iniyordu. İp huzurdu. Bir huzurun etrafında dönüyordu sarmaşık, huzursuzca.

Çıkmak istiyordu gök maviye belki de...ki sarmaşıklar mutluluğu mavi bilmişti, giymek istiyorlardı, gökyüzünü. O da belirsiz bir gök mavi yolculuğundaydı. Sarmallar boyunca çıkmıştı yolculuğuna. Kâh hazza yükseliyordu, kâh hüzne dönüyordu. Yükseldikçe en derinlere gömülmek istiyordu. Anaforundaydı yaşamın...Derinlerdeki döngü ise sanki bir bilinmezin yetkesindeydi. Derinlere gömüldükçe, belirsizlik, bir çöp misali yüzeye atıyordu kendini. Batmıyordu, batmak istiyorken.

Kim çizmişti rotasını. Serseri bir seyyahtı rotasını çizen. Batmayı umut eder olmuşken, yırtılmamış umutların peşine düşmüştü. Kimse anlamıyordu. Oysa sanki her şey aynıydı, değişen panoramanın dışında. Her şey tüm belirsizliğinde benzerdi. Kimse anlamıyordu, en başta kendini. Bu yüzden el değmemiş sözcükler aranıyordu, tüm sarmaşıklar; anlatabilmek için yazgılarını. Her şeyin belli olduğu, belirsizlikler ortasında. Bir ip boyu...

Hınçla boyandığını söylüyordu bilinçaltının. Biliyordu belki de tüm yolculuğun bilince dair olduğunu. Belki bu döngüden yorulup da yönsüz ve yansız ortadaki ipin farkındalığında uyanmak istiyordu. Belki de uyumak...

Tüm belirsizliğiyle bekliyordu bir noktada, süreç. Aynı gök mavi okyanusa akan ırmaklar gibiydi tüm sarmaşıklar. Bir ip boyunca, serseri bir seyyahın çizdiği rotada, mayalanıyordu zamanın teknesinde. Değişen panoramanın avuntusunda...Bir tufan bekliyordu. İpi koparıp, gök mavi belirsizliklerden kendini arındırmaya...soyunmak için, inadına inadına içine cehennemleri boyladığı kendisinden...

Bir sarmaşık, bir ipe dolanmıştı...

Ve her şeye rağmen, kendi güzelliğini çizerek, tüm belirsizliğine akıyordu...

Öncesiz ve sonrasız... miladı an olan...

Sebepsiz ölümler yaşıyordu, bir ağacın dalındaki doğallığından, yapay bir ipe sarıldıktan beri.

Doğaçlama yaşamlar arasında her bir yaprağı...sebepsiz ölümler yaşıyordu....

Değişen panoramanın sevecenliğinde,

serseri bir seyyah ipini çekiyordu. 

Adı kalmıştı sarmaşığın.