Önder Arslan [email protected]

Geceye ağıt...

Unutmak kor, hatırlamak tuz. Yüreğim acemi patolog.  Bağlamam yine gönül tezenesinin eline düştü. Arsız yaralarım depreşti. Kötü huyluymuş yaralarım. Yeniler diyor yüreğim, yaşamayı kendimin seçtiği yaralara.  Hiçbir uzvum cerrah olmak istemiyor. Sözbirliği etmişler, yaşamışlığıma söz vermişler. Her biri ihanetimin şahidi. İhanete uğrayışımın suskun müdahili. 

Kendimde narkozu bulamıyorum. Suskun çığlıkların hamisi gecelere başvurum. Ağıtım gecelere… 

Geceler ki güneşten kat be kat büyük yıldızları barındırıyor. Yıldızlar ki sönmeye yüz tutmuş korlar adeta…oysa uzaklıkları onları küçük gösteren. Ateşlerinin büyüklükleri değişmez asla. Yıldızlara maşa ile yanaşılmaz. 

Yaralar gibi. Dermatolog nereden anlar ruhta açılmış yarayı. Psikiyatristin maşası kifayet mi eder?  

Hüznümün koynuna sere serpe uzanıyorum. Zemheride üşüyen bedenimi örtercesine. Seviyorum hüznümü. 

Gece, hüznü narkoz ediyor ruhuma. Ser hoş oluyor. Sarhoş oluyorum. Yaralarım diniyor. Geçmişte kalmışlığımı terk ediyorum, geleceğe plan yapıyorum. Nankör uzuvlarımı unutuyorum. Bedenimden geçiyorum. Geçtikçe ruhuma varıyorum. Buseler konduruyorum. İçim dediğim her ne ise o açılıyor. 

Mekansızlığa, zamansızlığa, cisimsizliğe başkaldırımı anımsıyorum her defasında. Lamekân olmayı beceremeyişimden, bu trioya pes diyorum. Yine geceye sığınıyorum. 

Ağıtım geceye. 

Gönül tezenem yaralarım oy oy ile başlasa da, coşkuya dönen bir potpuri çaldırıyor geceler… 

Geceler inleyen yaralara suskun.

Kan ağlayan gözlere duyarsız.

Akıl vermez geceler, yol göstermez.

Yolunu sen bulacaksın gecelerde.

Gecelerin kalabalığına alışacaksın.

Çünkü bir sen varsın, bir de sen…

Geceler şeffaf kılar insanı…oysa örter gözükür geceler. 

Adına çok güfteler yazılır, şarkılar bestelenir. 

Ahhh geceler !... 

***

Ve güneşin doğuşuyla seansın bitişi. 

Güneş öldürüyor içimdeki tüm yıldızları birer birer… 

Neredeysen çık gel, gönül yaram. 

Gel, güneşim ol. 

Seni gecelere anlatayım…