Önder Arslan [email protected]

Birin sıfırda yitimi

Bir cümle teorisini aşamamışlığımla, terk ediyorum seni matematik.

Boş cümle ile evrensel cümle arasını yol kılıp, yolculuklara çıkarma beni.

Bu iki cümlenin özdeşliğini itiraf edeceğin yok senin.

Kesişmeler, birleşmeler, farklar, kapsamalar,...,alt cümlelerle makyaj çekme yaşama. Seni aşmamın olanağı kalmadı.

Aşarsan beni; nicelden, nitele ulaşacaksın deme boşuna . Yinelense de onlarca kez aynı elaman, bunu yok sayıp, tek elaman kabul etmeni hep seveceğim. 

Ve hep düşüneceğim dört elamanlı {s,e,v,i} cümlesi mi büyük, beş elamanlı {s,e,v,g,i} cümlesi mi?

Sana sormayacağım.

Gözünü kapatıp vereceğin, “5>4” hükmünü giymeyeceğim. 

Gidip, gelmelerde yolun farklı olduğu yanılsamasından açıyorum gözlerimi. 

Yol aynı yol.

Gitmek de bir, dönmek de bir.

Gel ki bir ne? Bir, tutku. Geçmişte gömülü, gelecekte sürekli kendini aratan. Bire zam yapıp, biri çoğullaştırmak için savaşmak ve her defasında yenilmek.

Birden arta kalan hiç.

Hiçi yaşarken rol arkadaşlarımızın içtenliği -bir nebze- tesellimiz.

Sürekli acı vermelerini umut ettiğimiz.

Tutku; süslü, asil bir mezarda gömülü iken, üstünde her dem su bekleyen karanfil yanılsamasıyla alay ediyor bizimle. 

Nicel küçüklüğüne inat, birden daha büyük bir şey olmalı.

Ve bunu kabullenme cesaretini göstermeli.

“Sıfır”

Yani “hiç”, belki de “evrensel”.

Gerisi, süprüntü.

Sonlu denemeler içinde, sonsuz yanılgıları yaşayıp adına 'tutku' demek bir 'hiç'. (evrensel davranışımız)

Bir hiçi yaşamak ise tutku.

“Bir”den sonraki en büyük tutkumuz.

Kara mahzene ya da aşka veya herhangi bir yere gitmek,
ve fakat
bir daha da dönmemek...