Serdar Turgut, Gülen'le kahvaltıda

DAHA önce de yazdım, 18 Eylül Cumartesi günü New York’tan Pennsylvania’ya doğru sabah saatlerinde bir grup gazeteci (Ben, Cüneyt Özdemir, Ferhat Boratav, Bejan Matur) hareket ettik. Kitaplarından, konuşmalarından tanımaya çalıştığım, Fethullah Gülen‘i nihayet görecektim, aylar süren çaba sonucunda binleri bulan gazeteci görüşme listesinin önüne geçebilmiştik sonunda. Tedirgindim de, çünkü her ilk tanışmaya gidişte duyulabilecek normal tedirginliğin üstüne bir de “Acaba davranış normlarına alışık olmadığım bir ortamda yanlış bir hareketim olur mu, düzgün davranmayı becerebilecek miyim?” tedirginliği de eklenmişti. Bu duygularla başladı arabayla bir buçuk saat kadar sürecek yolculuk. Olağanüstü güzel bir tabiatın içinden geçerek gidiyorsunuz Pennsylvania’ya. Özellikle sonbaharda bir tabiat harikası oluyor oraları. Ağaçlar kızılın her tonunu sergiliyorlar, ortaya tablo gibi bir görüntü çıkıyor. Bu güzellik ve sakinlik tedirginliğimi biraz yatıştırdı. Sonunda evin bulunduğu kasabaya ulaştık. Evin çevresi de tabiat açısından son derece güzeldi. Daha sonra öğrendim ki evdeki küçük odasında bir tür inziva hayatı yaşadığını söyleyen Fethullah Gülen çok nadiren dışarı çıkıp bu güzelliği görürmüş, hatta evdeki insanlar bana arazide bulunan küçük göletin yanına bile Gülen‘in 13 yılda sadece iki kez indiğini söylediler. Fethullah Gülen bizleri karşılamak için kapının eşiğinde bekliyordu. Geleneksel nezaket sözlerinden ve el sıkışmalarından sonra ilk önce bizleri misafir odasına aldı, oturduk. Siyasi olarak algılanabilecek birçok konuya girmek istemiyordu, bu yüzden hepimizde soru sorma tedirginliği vardı. Sonra bizi hazırlattığı kahvaltı masasına davet etti. Panik içinde fark ettim ki bana masanın başköşesindeki iskemle kalmıştı. Ben hemen “Başköşeye benim oturmam doğru olmaz” dedim. Fethullah Gülen “Biz de adet böyle, siz oturun oraya” dedi. Utanarak da olsa oturdum. Sonra sohbetimiz başladı. Karşılıklı kendimizi kasmamız yüzünden sorularımız ve cevaplar bir türlü arzu ettiğim gibi dinamikleşemiyordu. Mizahçı yönümü devreye sokarak ortamı biraz neşelendirinceye kadar bu böyle sürdü. GÜLEN’İ GÜLDÜRDÜĞÜM AN Fethullah Gülen askerlik anılarını anlatıyordu. Ben onun darbe girişimi yarım kalan Talat Aydemir‘in bölüğünde askerlik yaptığını duyunca kendimi tutamadım ve “Siz de mi darbeciydiniz?” diye sordum. Bu şakam Fethullah Gülen‘i güldürdü ve yeni tanışan insanların ortamına özgü normal tedirginlikler bir anda silindi gitti. Daha sonra “Türkiye’yi özlediniz mi?” sorusuna “Türkiye’yi düşünmediğim an yok ki” diye cevap verdi. Birçok şehirde, bölgede yaşadığı için en çok nereyi özlediği sorusuna ise “İzmir’i çok özledim” cevabını verdi. Referandumda hayır ile özdeşleştirilen kıyı bölgelerinin lideri konumundaki İzmir’in Fethullah Gülen‘in hayallerini süslemesi ve geri dönme vakti geldiğinde tekrar İzmir’de yaşamayı tercih edeceği izlenimi vermesi, bana “Bu iyi gazete başlığı olurdu” heyecanını yaşattı. “Nasıl bir Türkiye hayal ediyorsunuz?” sorumuza ise hak ettiği kadar güçlü olan ve dünyada hak ettiği düzeyde saygı gören bir Türkiye hayal ettiği yanıtını verdi. Kendi adına hareket ettiğini söyleyen insanların yaptığı davranışlardan rahatsız olup olmadığı yolundaki sorumuza “Bizde hiyerarşik bir yapı yoktur” diyerek cevap vermeye başladı ve bu cümlesinde kendisinin bazı hareketleri kontrol etme imkanı olmadığı iması vardı. Sorumuza net bir cevap alamadık ama kendi adını kullanıp yanlışlar yapanları hoş görmeyeceği gibi bir izlenim edindim ben. Gülen terör meselesine çok kafa yoruyor, bunun nasıl önleneceği üzerine düşünüyor bölgedeki okullar nedeniyle çalışmalar da yapan cemaate bağlı insanların tehlike altına düşmesi onu çok rahatsız ediyor. Bu arada Gülen Amerika kongresinde Mavi Marmara filotillasını organize den İHH hakkında terörist örgüt tanımlaması getiren önergenin de kongreden geçiş sürecini yakından izliyor, hatta bana “Arkadaşlarım bana önergenin çıkmış olduğunu söylediler” dedi. Oradan ayrılırken bu söyleşi keşke fotoğraflı bir mülakat haline dönüşebilseydi nasıl da mutlu olacağımı düşünerek çıktım yola, aynen Cüneyt Özdemir de bir kamera çekimi alamamanın üzüntüsünü yaşıyordu. HABERTURK