İnsanın en büyük 3 pişmanlığı

FINANSINGUNDEMI.COM - DIŞ HABERLER SERVİSİ

Tedavisi olanaksız hastaların başucunda onların yaşamlarına dokunan Suzanne O’Brien, insanların en büyük ve ortak pişmanlıklarına ışık tutuyor.

Finansingundemi.com’un derlediği bilgilere göre, ölüm refakatçisi Suzanne O’Brien, 1.000'den fazla hastanın ruhuna dair benzersiz bir bakışa sahip.

Üç pişmanlık

Fortune’dan Alexa Mikhail’in haberine göre, aynı zamanda bir hemşire olan O’Brien, ‘The Good Death’ kitabında, yirmi yıldan fazla bir süre önce Tedavisi olanaksız hastaların bakımıyla ilgilenmek istiyor ve o zamandan beri bir onkoloji hemşiresi olarak çalışarak yaşamlarının sonunda olan kişilere kendi kederleriyle başa çıkmalarına yardımcı olarak duygusal ve fiziksel olarak destek oluyor.

O'Brien'ın son kitabı, The Good Death, ölümün gerçeklerini ve hayatın sonunu planlama ihtiyacını normalleştirmeyi amaçlıyor. Kitap ayrıca O'Brien'ın hastalarından bilgelik dolu kavrayışlarını ve ölmekte olan insanların paylaştığı birçok ortak noktayı içeriyor. O’Brien, bu kişilerin birçoğunun hayatları hakkında ‘manevi bir uyanış anı’ yaşadığını ve bunun herkese bir şeyler öğretebileceğini söylüyor.

O’Brien, “Aynı şeylerden bahsetmeye başladılar çünkü hayatın sonunda kim olduğunuzun veya ne kadar paranızın olduğunun bir önemi yok. Bunların hepsi anlamını yitiriyor. Her şey öğrendikleri, pişman oldukları, yapmadıkları ve yapmaktan çok korktukları şeylerle ilgiliydi” diyor.

O'Brien, hastalarının hayatlarının sonunda yaşadıkları üç önemli pişmanlığı ve bu ifşaların kendi hayatını nasıl şekillendirdiğini ayrıntılı olarak anlatıyor.

Amacımı yaşamadım

O'Brien, hayatın sonunda birçok insanın yapmadığı ama her zaman yapmak istediğini bildiği şeyleri paylaştığını söylüyor. O’Brien, “Hepimiz bir amaç için buradayız ve hepimizin yetenekleri var ve bunları paylaşmadığımızda ve bunlara göre hareket etmediğimizde, büyük pişmanlık duyuyoruz. Bilinmeyene dalmamak veya yeni bir şey denememek, bolluk zihniyetine sahip olmanın bir faktörü” diyor.

“Zamanımızı kutsal ve sınırlı gördüğümüzde, bizi heyecanlandırabilecek bir şey için harekete geçmekten daha az korkarız. Bilmediğimiz şeylerden biri de kaç günümüzün kaldığıdır” diyen O’Brien, “Bu hissi yaşadığınızda veya yapmak istediğiniz bir şey olduğunda, egonuzun, içinizdeki korku kısmının bunu engellemesine izin vermeyin” tavsiyesinde bulunuyor.

Bu, insanların amaçları hakkında varoluşsal bir krize girmeleri gerektiği anlamına gelmiyor. “Henüz keşfedilmemiş bir hedefi düşünün ve onun yönünde kademeli değişiklikler yapın” diyen O’Brien, “Eğer ulaşmak istediğiniz hedefe yönelik her gün bir şey yapsaydınız, bir ayda 30 şey yapmış olurdunuz” şeklinde konuşuyor.

Sevilmeme izin vermedim ve başkalarını koşulsuz sevmedim

Yaşamlarının sonunda birçok insan, kendilerinin sevilmesine ve sevgi vermesine izin verecek kadar savunmasız olmadıkları için pişmanlık duyuyor. O'Brien, “Sıklıkla başkalarıyla veya kendileriyle bir bağışlama düzeyine ulaşamadıklarını paylaşıyorlar” diyor ve kendimize hoşgörü göstermenin, ne zaman sahiplenmemiz gerektiğini bilmenin ve suçluluk duygusundan kurtulmanın önemli olduğunu söylüyor.

O'Brien, hastaları bırakmakta zorlandıkları zamanı hayal etmeye ve sahip oldukları bilgi ve kaynaklarla o anda yapabileceklerini yapıp yapmadıklarını kendilerine sormaya teşvik ediyor. O’Brien, “Yanınızda yük taşıdığınızda, bu sizi sıkışmış hissettirir. Başımıza gelen şeyler oluyor ve bunları çözemiyorsak, öfke veya kızgınlığa kapılıyorsak veya yaşadığımız bir şeyin hayatımızın geri kalanını belirleyeceğini düşünüyorsak, bağışlama, dönüştürücü bir araçtır” şeklinde konuşuyor.

O’Brien, hayat boyunca duygusal sorunlar ve ilişkisel zorluklarla başa çıkmanın bir yolunu bulmanın, insanların daha gerçek bağlantılar kurmasına yardımcı olabileceğini söylüyor ve ekliyor: “Kendinize bir lütuf bulmak için hayatı yaşamayın, bunun yerine pişmanlığın beraberinde getirdiği derslere odaklanın. Terapi ve farkındalık, kızgınlıkla başa çıkmak ve daha derin bağlantılar kurmaya yardımcı olmak için yaygın araçlardır.”

Şimdiki zamanın değerini anlayamadım

Ölüm döşeğindeki insanlar, hayatın kesinliğini ve bazen de yeterince değer görmeyen küçük armağanları fark ediyor. Araştırmacılara göre, bu dönemdeki farkındalık, şimdiki anı takdir etmenin ve çevremizin farkında olmanın zihni ve bedeni sakinleştirebileceğini gösteriyor.

O'Brien, “Mesele her gün olan rutin şeyleri, neşe ve minnettarlık anlarını kaçırmak değil; mesele dışarıdaki kuşların şarkıları, parkta yürüyüşe çıkmak veya bu kadar enerjik olan bu inanılmaz şehirde bulunabilmek” diyor.

Bu merak ve varlık, insanların otantik bir şekilde yaşamalarına ve neşe uyandıran deneyimlere yaslanmalarına yardımcı oluyor. O'Brien, “Hayatımın sonunda çalışmaya başladığımda hayatımı tamamen değiştirdim. Zihnimiz bizi sıkışmış halde tutuyor. İzin verirsek, kendi küçük hapishanemizden kurtulabiliriz” diyor.

Dünya mutluluk raporu yayınlandı: Türkiye kaçıncı sırada?

Mutluluk disiplinli olmaktan mı geçiyor?

Para gerçekten mutluluk getiriyor mu?