“Türk İslam Katılım Bankası olsun”

2 / 9

---

İNSANLARI KORKUTTULAR, BAŞINI KALDIRANI EZDİLER
-Türk Ticaret Bankası, 274 şubesi, 3 bin çalışanı, 6 bin emeklisi olan bir banka. Böyle bir banka neden tasfiye edildi?
Celal Balabanlı: Türk Ticaret Bankası 1980’e kadar 408 şubeye ulaşmış olup büyük bankaların arasındaydı. Fakat 12 Eylül öncesi 24 Şubat kararlarıyla Türkiye’de devlet bir karar aldı. Borçlanma ile büyüme, dünya küreselleşmesine uymak için. Biz o günlerde Munzam Vakfa ortak değildik, ilk hissedarlığımız 1979 başladı. Bir yönetim var, Behzat Tuncerli’yi getirdiler başkanlığa. Bu dönemde ekonomi değişti, bankacılık değişti ve yeni sermaye piyasaları açıldı. Sermaye piyasalarında Ticaret Bankası yerini alamadı. İnsan kalitesi düşürüldü. 12 Eylül’den faydalanarak sendikal baskıyla insanları korkuttular, başını kaldıranları ezdiler. Binlerce kişi atıldı bu sebeplerden. Hazine, yönetime eskimiş bürokratları, paşaları soktu. Tüm karın yüzde 5’i, 7 kişiye dağıtıldı, ama hukuki. ‘Jestiyon’ diye başarı primi dağıtıldı. Kendilerine yandaş yaratmak için baskıyla belli şubelerde ve genel müdürlükte top sahalarından adam toplandı. Lise mezunu, bizi ve kredilerimizi idare etti. Ama yine de bu banka büyük olduğu için batmadı.
1990’lı yıllarda zarar etmeye başladı. Devlet buraya bir görev verdi. Sümer Holding’i finanse ettirdi ve kredilerin yüzde 50’si ona verildi.1995 yılında Çiller zamanı, ‘al gülüm, ver gülüm’ bir anlaşmayla bu bankaya devlet el koydu ama yüzde 85 hala bizde. Vakfı da ele geçirdiler. Ondan sonra biz, kurtarmaya ‘devlet geldi’ derken, büyük krediler o dönemde verildi. Kredi verilmeyecek adamlara kredi verildi ve bunlar da battı sonra. Ama banka yine batmadı.
(Ben 1990’da seçildim) 2001 yılına gelince, parayı bankadan çektim. İşin garibi bu arada 1987-1995 arasında resmi bilanço da karlıydı. Sonra 28 Şubat’ta bu bankayı işte çeteleşen unsurlar ele geçirmeye çalıştı, satın almak için. Oğuz Özkan yönetimi de bunlara satmak için atandı. İsterse Araştırma Kurulu, askerlerle uğraşırken bunlara da ulaşır ve bulur. Bu Hükümetin işi veya devlet politikası, bizim işimiz değil. Biz sadece bildiğimizi aktarıyoruz. Ama mağdur olan kitle biz olduk. Çünkü tüm emekliler bütün paramızı yatırdık. Ve başka yerle çalışmadık. 25 sene geçti, 2001de emekli oldum. Ondan beri de Munzam Vakfı’ndayım. Başka hiçbir yerde çalışmadım.
Genelde öyleyizdir hepimiz. Yani aile bankası gibiyiz. Ondan severiz bankamızı, ama ondan dolayı da yeriz birbirimizi. İçimizde işbirliği yapanlar da çıktı tabi ki. Oğuz Özkan aynı zamanda benim vakıf üyemdir hala. 2001 yılında hükümette düşmeler olduktan sonra bürokrasi korktu, burayı kapatma kararı aldı. Engin Akçakoca BDDK Başkanı’ydı. TMSF de zannederim oraya bağlıydı o zaman. 100 yıllık çınarı kapatma kararı aldılar ve 15.06.2001’de tasfiye sürecine soktular. O günden beri hukuk mücadelesi verip bugünlere geldik ve kolay da gelmedik aslında. Çünkü bürokrasinin içinde her zaman birbirlerini tutan kişiler var. 15.06.2001’de dahi iyi durumdaydık. Nereden belli, her türlü borcu ödedikten sonra bakın hala 550 milyonu var ve o mallar mülkler 2 milyondur. Bir kısmı da talan edildi. Bunlar çöplükte kalanlar. 
Munzam ise fakirler yeri aslında. Bizim elimizde iki tane arsa ve yüzde 5 hissemiz var. Protokol yaptık 2 arsamızı da kurtardık. En yüksek fiyat verene satacağız ve emeklilerimize dağıtacağız. Yüzde 5 oranında hissemizin de bugünkü ederini aldık tasfiye bakiyesi olarak…