Rauf Ateş Capital dergisindeki köşesinde Şevket Sabancı’yı yazdı. İşte “Sıfır aile bireyi ile mümkün mü?” başlıklı o yazı:
Esas Holding'in kuruusu Şevket Sabancı ile sanıyorum ilk ve en kapsamlı söyleşiyi 5 yıl önce ben yapmıştım. "Allah senden razı olsun Rauf kardeşim" demişti. "Aslına bu konuşmayı yapmayacaktım. Ama sayende eski yılları, eski dostları hatırladım. Bana unutturduklarımı hatırlama şansı verdin" demişti.
Müthiş bir hafızası vardı ve kendisinden çok yararlandım. Ancak bu söyleşinin dergide bir bölümünü yayınlayabilmiştik. Benim için her zaman yararlandığım bir söyleşi olmuştu. 3 önemli saptamayı o tarihte paylaşmıştı:
1-Aile fertleri işe girmeden evvel aile dışında başka yerlerde çalışabilmeli. Tam bir profesyonel çalışma düzeninin sahibi olmalılar. Aile üyesi kendini ispat etmeden, ham bir şekilde aile işine girerse bu, o çocuğa da haksızlık olur.
2-Ailenin yeni nesillerinde çokluk olmamalı, birkaç kişi işe dahil edilmeli. Yoksa bu durum gizli bir problem yaratır, günün birinde ortaya çıkar.
3-Büyük ailelerde sermaye vardır. Gerekirse çocuklara sermaye vermeli ve işlerini kurmalarını özendirmelidir.
 
ŞEVKET BEY'İN FORMÜLÜ

Ocak ayı içinde Esas Holding'in başlattığı "Esas Sosyal" projesinin gecesinde Şevket Sabancı'yı tekrar gördüm. Etrafı sarılıydı, ender bir şekilde gazetecilerle sohbet ettiğine tanık oldum. Her konuya girdi. Bir ara aile şirketine geldi söz. Sabancı'dan ayrılma kararlarına ve dünyadaki uygulamalara değindi. "Bizim deneyimlerimizden başka aileler yararlanmalı" diyerek şu önerilere dikkat çekti:
*Biz Sabancı Ailesinde 5 kardeştik. Her baba kendi çocuğunu işin içine dahil etmek istiyordu.
*O tarihte işin içinde giren 13 çocuk vardı. Ben kardeşlerime, "Gelin bunu önce 5'e, sonra 2’ye indirelim" önerisini götürdüm.
*Belli bir süre sonra bütün aile işin içinden çekilsin, 2'yi de "sıfıra" indirelim dedim. Bunu yaparken yumuşak inişle yapalım. Belli bir politika uygularsak çocuklar da küçük düşmez, kırılmazlar önerisini götürdüm.
*Üçüncü nesilden 13 çocuk aynı iş yerinde nasıl olacak, nasıl bir hamurda kaynayacaklar? Ancak kardeşlerimi ikna edemedim. Böylece ayrılmaya giden yol açıldı.
O gecede Şevket Sabancı'nın bir önerisi de "çocukların eğitimi" ve "parasal güç" ile ilgiliydi. Şunu paylaştı:
"Emine Kamışlı, İngiltere'de okurken biz de orada yaşıyorduk. Babası zengin diye istediği parayı alamazdı. Ona haftada 150 sterlin harçlık verirdik, onun 20 sterlin'ini annesi eve katkı diye geri alırdı. Para kazanmanın, bütçe yönetmenin önemini bilerek yeni kuşakların yetişmesi çok önemlidir." (Rauf Ateş/Capital Dergisi)