Yazdır
FINANSGUNDEM.COM – DIŞ HABERLER SERVİSİ
Dünya çapında milyarlarca dolar yöneten küresel bankalar fonlarının getiri sağlaması için sürekli bir arayış içerisindedir. Wells Fargo’nun 1960’lı yıllarda attığı bir düşük volatiliteli pasif fon fikriyse döneminin oldukça ilerisinde bir yaklaşımı temsil ediyordu. Financial Times yazarı Robin Wigglesworth stratejinin devrimci bir yaklaşım olduğunu kabul etmekle birlikte günümüz yatırım ortamını karşılamadığını belirtiyor. İşte Wigglesworth’ün o yazısı:
Wells Fargo, Fischer Black ve Myron Scholes'u 1960'ların sonunda ilk endeks fonu planları hakkında tavsiyelerde bulunmak üzere işe aldığında, ekonomistler ilginç bir keşifte bulundular. Oluşturdukları argüman bugün hala yatırım sektöründe yankılanıyor.
O zamanlar Eugene Fama'nın "verimli piyasalar hipotezi"nin ilk günleri yaşanıyordu. Bu hipotez, borsanın pratikte rakipsiz olmasını şart koşmuştu, çünkü tüm yeni bilgiler sürekli olarak fiyatlara değerlendiriliyordu. Ancak profesörler Scholes ve Black, muhtemelen daha heyecan verici, daha dalgalı bir menkul kıymetler stratejisi için sistematik olarak fazla getiri sağladığı gerekçesiyle, daha düşük volatiliteye sahip hisse senetleri satın alarak daha iyi performans gösterilebileceğini keşfettiler.
Bu radikal bir değişiklikti. Büyümeyle birlikte daha fazla istikrarla daha fazla getiri elde etmek gibi bir bakış açısı o zamanların ekonomik dogmaları ile çelişiyordu ve bu dönemde kabul edilen yatırım stratejileri kişinin ancak daha büyük riskler alarak daha büyük getiriler yaratabileceğini dikte ediyor. Ancak elde edilen veriler güçlüydü. Bu nedenle Black ve Scholes Wells Fargo'nun bu belirgin anormalliklerden yararlanacak pasif bir fon kurduğunu açıkladılar.
Nihayetinde, Wells Fargo'nun köklü geçmişine de saygı duyularak Stagecoach (Posta Arabası) Fonu olarak adlandırılacak bir fon kurulması hedefleniyordu. Banka bunun yerine daha basit bir S&P 500 endeks fonuna döndü. Ancak temel fikir genellikle "minimum volatilite" stratejisinde ilerlemeye devam etti. Bugün söz konusu fon ABD borsasında işlem gören fon endüstrisinin yaklaşık 90 milyar dolarlık bir kısmını kapsıyor.
Ancak fon son zamanlarda beklentileri karşılayamadılar. Bu yatırım sinyalleri genellikle olarak adlandırdığı gibi minimum volatilite "faktörü", değerinin altındaki ucuz hisse senetleri ve daha küçük hisselerinin rönesansı piyasa sürecinde, son bir yıl içindeki tüm ana akımların fonlar arasında en kötü performansını gösterdi. Bu yıl, minimum volatilite, yatırımcıların Kovid sonrası süreçteki ilk ekonomik patlamaya neden olan yatırımlarının son şiddetli pay piyasası rotasyonunda gözden çıkardığı bir zamanların sıcak momentum hisse senetlerinden bile daha kötü performans gösterdi.
BlackRock'un 28 milyar dolarlık minimum volatilite borsa yatırım fonu ele alındığında bu fonun alanının büyüklüğü ve daha geniş yatırım stratejisiyle iyi bir kapsamı olduğu görülüyor. 2020 yılının başından bu yana fon yaklaşık %4 yükseldi. Bu süre içinde en kötü ikinci unsur değerinin altındaki hisselerdi. Değer hisseleri geçen sonbahardan bu yana güçlü bir sıçrama sonrasında şu anda yaklaşık yüzde 15'lik bir artış elde etti. MSCI'ın daha geniş kapsamlı ABD borsa endeksi aynı dönemde neredeyse yüzde 25 tırmandı.
Bu performans fark ne münferit bir konu, ne de benzersiz bir ABD hisse senedi piyasasıyla alakalı bir fenomenidir. BlackRock'un Avrupa’daki, küresel piyasalardaki ve gelişmekte olan pazarlardaki eşdeğerler fonlarının tümü, daha geniş kriterlere göre belirgin bir şekilde düşük performans gösterdi.
ETF'ler son zamanlarda geniş pazarlarda daha istikrarlı olma konusunda işlerini büyük ölçüde yapmış olsalar da, volatiliteleri sadece marjinal olarak daha düşüktür. Ve bu, bir şekilde tarihin en güçlü 12 aylık borsa getirilerinden birini kaçıran yatırımcılar için çok az teselli olacaktır. Düşük volatiliteli hisse senetlerinin en azından uzun vadede piyasanın üzerinde getiri sağlaması gerektiği argümanı için daha da kötüsünün geldiği, en büyük minimum volatililte ETF'lerinin son on yılda geleneksel endekslerin karşısında düşük performans gösterdiği istatistiğiyle, keskin bir şekilde gözüküyor.
Bir zamanlar popüler olan yatırım faktörün bu kadar kötü bir şekilde sönmesine neden olan şey nedir ve geç açan bir çiçeğin tadı çıkarabilir mi?
Tarih yatırımcılar için bu konuda bazı dersler sunuyor: Wells Fargo'nun 1960'ların sonlarında Profesör Black ve Scholes tarafından önerilen orijinal fikri asla takip etmemesinin nedenlerinden biri, o zamanki üst düzey yöneticilerinden biri olan ve kendi başına öncü bir karakter olan Bill Fouse'un, düşük volatiliteli hisse senetleri satın almanın çeşitlendirmenin faydalarını aşındıracağını savunmasıydı: Steadier menkul kıymetleri belirli bir istikrarı olan endüstrilerde bulunma eğilimindeydi. Kısacası, verilerin gösterdiklerine biraz daha sağduyulu baktı.
Fonlara ilişkin verilerin tesadüfi olduğu kanıtlandı. Wells Fargo o zamanlar kaldıraçlı, düşük volatiliteli pasif bir fon başlatmış olsaydı, muhtemelen 1974 ayı piyasasında fon patlayacaktı ve bankanın pasif yatırımları yıllar öncesine dönebilirdi.
Günümüzde, çoğu faktör stratejisi biraz sektör-nötr olmaya çalışmaktadır. Başka bir deyişle, sadece birkaç endüstriye sürü halinde girmekten kaçınmaya çalışarak, bir miktar çeşitlendirme uygularlar ve borsanın genel yapısından çok fazla uzaklaşmazlar. Ancak pratikte minimum volatilite stratejileri, son zamanlarda düşük performans gösteren sağlık hizmetleri, tüketici tercihleri ve kamu hizmetleri gibi pazarın bazı belirli köşelerine yoğun bir şekilde eğilme eğilimindedir.
Bununla birlikte, daha geniş çaplı ve daha zor bir soruysa cevabını bulmuş gibi gözüküyor. İlk olarak Scholes ve Black tarafından tanımlanan daha büyük ve daha istikrarlı kazançlar için minimum volatilite anomalisi üzerine yapılan sonsuza kadar kâr getirecek fon stratejisi başarısızlığa mahkum olmuş gibi görünüyor.
Bitcoin yatırımcıları sert fiyat dalgalanmalarına hazır olmalı
Ödeme alanında yükselen 3 güçlü trend
Kan davasını başlatan yemeğin fotoğrafı