Yazdır
FINANSGUNDEM.COM - DIŞ HABERLER SERVİSİ
ABD hükümeti karmaşa içinde geçen 2020 yılı boyunca ekonomide istikrarı sağlamak için büyük miktarda para bastı ve harcama yaptı. Bu nedenle yatırımcıların büyük bir bölümü enflasyon konusunda endişelerini dile getirdi. Bu endişeli müşterilerin büyük bir bölümü, 1980’lerin ilk yıllarındaki çift haneli enflasyon seviyelerini hatırlayan demografik grubun mensupları. O dönemde mortgage oranları oldukça yüksek olan %18 seviyesindeydi. Bu yıl ABD ekonomisine aktarılan akıl almaz miktardaki paralar düşünüldüğünde, bu kişilerin enflasyon beklentisi mantıksız değil.
Ancak şu anda endişe yaratan enflasyon değil, enflasyondan oldukça uzak oluşumuz. Korona virüs her şeyi değiştirdi. Gelecekte kesinlikle bir miktar enflasyon gerçekleşecek ancak bu tek gösterge değişene kadar, büyük ihtimalle fiyatların yükselmesi konusunda sakinleşmemiz gerekecek. Bu gösterge maaş enflasyonu.
İnsanlar ne kadar yüksek maaş alırsa, o kadar harcama yapar ve fiyatların yükselmesine neden olur. Ek olarak, çalışanlar daha yüksek ücret aldıkça, şirketlerin yükselen istihdam maliyelerini, fiyatları yükselterek tüketicilere yansıtması gerekir.
Geçmişe bakıldığında, 1971-1981 yılları arasında çalışanların aldığı ücretler iki katından fazla arttı. Birçok kişi maaşların, yükselen fiyatları desteklemek için artması gerektiği konusunda ısrarcı. Ancak maaşlar, yüksek enflasyon önlemleri yürürlüğe girmeden önce, 1970’lerin başında artmaya başladı. Bu nedenle korona virüsün bu dinamiği nasıl değiştirdiği bir soru işareti.
Aniden iki dev şirket gideri sonsuza dek değişti. Birincisi şirketlerin operasyonlarını sürdürmek için ihtiyaç duyduğu emlağın miktar, lokasyon ve maliyeti (ofis alanı).
Örneğin, New York’taki büyük yatırım bankalarının dev binaları şu an boş ancak faaliyetlerine neredeyse kesintisiz olarak devam ediyorlar. Basitçe ifade etmek gerekirse, emlağa yönelik talep, şirketler fizikselden dijital ofislere geçerken azalıyor.
İkincisi, her çalışanın lokasyonu. Eğer Facebook, çalışanlarına Silikon Vadisi’nde yaşamaları ve buradaki yüksek kiraları ödeyebilmeleri için yüksek maaşlar vermek zorunda olmazsa, başka yerlerde insanları işe alarak maliyetleri düşürebilir.
Büyük şehirlerin merkezinde yer alan dev bir ofis binası olmadan da faaliyet gösterebileceğini gören hizmet şirketlerinin sayısı işverenlerin en büyük maliyetini sonsuza kadar değiştirecek.
Bölgeler arasında kapsamı artan bir istihdam, iş arayan insanların çok sayıda olmasıyla bir araya geldiğinde, maaşlar yükselmeye başlamadan, istihdam piyasalarının daralmasına neden olacak.
Ancak halen büyük şehirlerden, daha küçük şehirlere enflasyon rotasyonu görülebilir. Daha küçük yerel ekonomiler artan talebi fark ettiğinde, bu pazarlarda fiyatlar artabilir ancak bu artış tüm ülkede enflasyonu etkileyecek büyüklükte olmayacak.
Karşı karşıya olduğumuz gerçek risklerden biri de, korona virüs aşıları dağıtılırken ve geniş kitleler tarafından kabul görürken ekonomik aktivitede ortaya çıkan artış. Bu nedenle harcanacak paranın yükselen maaşlardan gelmesi gerekmiyor.
Pandemi sürecinde baskı altında kalan tüketici talebiyle harcamalar tasarruflardan, teşvik ödemelerinden ya da pandemi sürecinde biriktirlen paralardan yapılabilir. Pandemi sürecinde birçok küçük işletme ve çalışan zorluk çekmiş olsa da, hesaplarda biriken büyük miktarlarda para var.
Aynı zamanda, bu süreçte harcama imkanı olmadığı için, nakit fazlası da borçları ödemek için kullanıldı. Sonuç olarak, eğer enflasyonla karşı karşıya gelirsek bu enflasyon şehirler özelindeki, yerel enflasyonlar olacak. Küçük bir şehirde evini yenilemek isteyen bir kişi, mortgage borcu olmayan emekli bir çiftin karşılaştığından daha farklı bir enflasyon profiliyle karşılaşacak. Enflasyon ufukta görünen bir risk olmaya devam ediyor ancak hayatlarımızın birçok alanında olduğu gibi, bu alanda da korona virüs tüm süreci durdurdu.
Avrupa bankalarında tahvil rallisi
